Zondag had ik een gesprek met mijn oudste zoon van 9. Over een onderwerp waar je het normaal gesproken niet zo snel over hebt. Over je eenzaam of alleen voelen.
Alleen zijn is iets dat ik heel fijn vind, om te lezen, op te laden of te schrijven.Maar eenzaam zijn – je alleen voelen – dat is iets wat niet fijn is.
Mijn intuitie gaf zondagavond aan dat ‘je alleen voelen’ een onderwerp was dat aangesneden moest worden. Terwijl ik ook vind dat je als ouder niet alles met je kinderen moet delen.
Ik zei: “Ik voel mij wel eens alleen, zelfs als ik in een kamer met allemaal mensen ben. Heb jij dat ook wel eens?”
Hij zei: “Ja mama, dat heb ik ook. Als ik niemand heb om mee te spelen. Dat had ik laatst ook”.
Gistermiddag haalde ik hem om 12 uur op uit school. De woensdagmiddag kon beginnen. Toen we thuiskwamen kwam er een heel verhaal uit over een ruzie die hij al sinds de herfstvakantie met een vriend had die hem zo dwars zat.
En dat hij zich al die tijd in de klas zo alleen had gevoeld. En dat hij baalde dat hij geen speeldate had.
Natuurlijk zei hij eerst: “Het boeit mij niks”. Het zelfbeschermingsschild was full pull geactiveerd.
En toen kwamen de tranen. Het echte verhaal. De pijn en het verhaal over hoe alleen hij zich had gevoeld.
Het brak mijn hart. Maar als ouder bleef ik ‘composed’ en in connectie met hem. Want het ging om hem, niet om mij.
Vandaag gaan de jongens het met elkaar oplossen, in een eerlijk gesprek.
En wie weet hebben ze het nu al samen opgelost.
Als mannen onder elkaar. Dat zou helemaal mooi zijn.
En wordt de situatie weer genormaliseerd.
Hoeven ze elkaar niet langer te negeren, en worden ze niet langer met hun eigen pijnen geconfronteerd.
Is er weer lucht en ontspanning.
Kunnen ze weer samen lol maken.
Alsof er niks gebeurd is.
Ben ik toch zo dankbaar dat mijn kinderen zich open en kwetsbaar naar mij durven op te stellen. Sure, ik had zondag de deur geopend, omdat ik voelde dat er iets speelde. Maar ik twijfelde wel. Want als ouder heb je een voorbeeldrol. Maar is altijd sterk zijn dan het juiste voorbeeld? Nee, in mijn ogen niet.
Nu ben ik blij dat ik het onderwerp aangehaald heb, want mijn kind lacht weer en ging vanmorgen huppelend naar school.
En zijn kleine broertje van 6 had gisteren ook een akkefietje gehad met een vriendje, en ging dat vandaag ZELF oplossen. “Ik ga gewoon even sorry zeggen mama. En dan zijn we daarna vast weer gewoon vrienden”.
Kwetsbaar durven zijn is risico nemen.
Kwetsbaar zijn is spannend en vraagt om moed.
Maar kijk wat het je op kan leveren in je gezin, relaties en vriendschappen (van je kinderen).
En je leert ze ook nog eens om ‘het moeilijke gesprek’ aan te gaan. Iets wat ik zelf ook heb moeten leren. En wat niet altijd lukte. Maar nu kan ik het aan hen doorgeven. Een vaardigheid waar ze de rest van hun leven baat bij hebben. Wat een cadeau.
Jong geleerd is oud gedaan.
Eerlijk zijn.
Kwetsbaar zijn.
Open zijn.
Je uitspreken.
Dat brengt de verbinding weer terug.
Met jezelf en met de ander.
Keep talking.
Keep writing.
Keep communicating.
In order to stay connected.
Met jezelf en met anderen.
Have a wonderful day.